Η προετοιμασία για τις πανελλήνιες συνήθως είναι ανιαρή και ακριβώς επειδή αποσκοπεί σε έναν και μόνο στοχό, οι μαθητές αισθάνονται πως για δύο χρόνια βρίσκονται σε ένα “ring”, εγκλωβισμένοι από τα ίδια τους τα όνειρα και παλεύοντας με τις αντοχές τους. Εμένα, λοιπόν, η Ώθηση με απελευθέρωσε από αυτήν την αίσθηση “καταναγκασμού” με δύο τρόπους. Πρώτον, βρέθηκα στα χέρια μίας εκπληκτικής ομάδας καθηγητών, για την οποία δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ευγνώμων. Αυτή η ομάδα εξαιρετικών εκπαιδευτικών, πάντα καθρεφτίζοντας την απαίτηση που οφείλαμε να έχουμε για τους εαυτούς μας (και χωρίς να χάνει ποτέ το μάθημα μία πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα με περιθώρια για κοινωνικοποίηση και αποφόρτιση), φρόντισε να κοιτά τις αδυναμίες και τις ατέλειες στην δουλειά του κάθε μαθητή ξεχωριστά και να βοηθά αναλόγως. Δεύτερον, η Ώθηση ανανέωνε διαρκώς την ενέργεια και την “μαχητικότητά” μου δίνοντας μου προκλήσεις. Αυτές είχαν την μορφή, άλλοτε των τακτικών διαγωνισμάτων και προσομοιώσεων, άλλοτε της κατανόησης ενός νέου αντικειμένου/ ασκησιολογίου/ όρου σε βάθος, καμιά φορά ξεφεύγοντας και από τα όρια της ύλης ώστε να θεμελιώνεται καλύτερα η εντός βιβλίου γνώση. Έτσι όταν έφτασαν οι πραγματικές εξετάσεις, δεν ήταν παρά μια ακόμη πρόκληση σαν τις πολλές που μου είχαν ανατεθεί στα περασμένα δύο χρόνια, δεν υπήρχαν πλέον δηλαδή αστάθμητοι παράγοντες, οπότε είχα την ψυχραιμία να αποδώσω και κατά συνέπεια, σήμερα, να ξεκινώ την ακαδημαϊκή μου πορεία στο αντικείμενο που αγαπώ, κάνοντας την προ δύο ετών ευχή μου πραγματικότητα.