Όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα σύντομο σημείωμα αποτίμησης της εμπειρίας μου στο φροντιστήριο «ΏΘΗΣΗ» το θεώρησα εύκολο. Λάθος! Είμαι 10 λεπτά τώρα καθισμένος μπροστά στον υπολογιστή και δεν μπορώ να γράψω λέξη. Μόνο ένα μικρό χαμόγελο είναι σχηματισμένο στο πρόσωπό μου. Εικόνες που περνούν από μπροστά μου, συναισθήματα, σκέψεις. Πώς να περάσουν όλα αυτά σε 10 γραμμές. Θα προσπαθήσω.

«ΏΘΗΣΗ» λοιπόν. Πριν καν γραφτώ, ήξερα που πηγαίνω. Τα ξαδέρφια μου, φοιτητές πια, αλλά και πολλοί συμμαθητές μου είχαν προλάβει να με ενημερώσουν. Οργάνωση, σύστημα, εξειδικευμένο προσωπικό, διαχείριση χρόνου, επαγγελματικός προσανατολισμός, συνεργασία με γονείς, συνεχής ανατροφοδότηση για το πού είμαστε και το πώς θα πετύχουμε τον τελικό στόχο. Όλα ήταν γνωστά και η συμμετοχή μου μονόδρομος. Επομένως θεωρώ περιττό το να τα μοιραστώ μαζί σας μια και φαντάζομαι ότι τα γνωρίζετε και εσείς.

Αυτό που θέλω να μοιραστώ είναι το κλίμα, η αίσθηση, η μυρωδιά της τάξης αν καταλαβαίνετε τι εννοώ…Μια τυπική και δεδομένα δύσκολη διαδικασία μετατράπηκε σε ευχάριστη διέξοδο από την καθημερινότητα μου. Τα έκαναν πιο εύκολα για μένα: οι σχέσεις με τους καθηγητές και το προσωπικό, οι φιλίες με τα παιδιά που συνεχίζονται αν και πολλοί σε διαφορετικές σχολές (όλοι στην πρώτη επιλογή τους). Είναι αστείο αλλά την πρώτη μέρα στο Πολυτεχνείο είχαμε κάτσει μαζί τα παιδιά της ‘Ωθησης!!!

10 γραμμές είπαμε; Πάλι ακούω στο αυτί μου. «Πολλά έγραψες Στέλιο, πρέπει να το μαζέψεις. 120 λέξεις η περίληψη!» από την καθηγήτρια μου της Έκθεσης!

Γελάω! Θυμάμαι…Εικόνες…Συναισθήματα…Σκέψεις…

Σε ευχαριστώ «ΏΘΗΣΗ». Θα σε έχω πάντα μαζί μου…