Δύο χρόνια πριν με σκυμμένο κεφάλι και με άγχος (πολύ) έκανα τα πρώτα μου βήματα στην ΩΘΗΣΗ. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα το κεφάλι σηκώθηκε ψηλά και το άγχος εξαφανίστηκε. Τι άλλαξε;

Γνώρισα την οικογένεια της ΩΘΗΣΗΣ. Από την πρώτη στιγμή που πήγαινα για μάθημα ένιωθα την ανάγκη να περάσω να πω την καλησπέρα μου σε όλους τους Ανθρώπους της, να σκάσω ένα μεγάλο χαμόγελο και ύστερα να συνεχίσω για το μάθημα μου. Γιατί;

Γιατί εμείς στην ΩΘΗΣΗ είμαστε οικογένεια. Μαζί στα δύσκολα, μαζί και στις επιτυχίες. Εμείς στην Ωθησάρα (όπως συνηθίζω να λέω) είμαστε ομάδα και πάντα τα καταφέρνουμε, γιατί μέσα στην τάξη ο ένας καλύπτει τις αδυναμίες του άλλου…ώσπου όλοι να πατυχαίνουν το όνειρο! Και τώρα που όλα τελείωσαν;

Το μόνο που θέλω να πω είναι ένα τεράστιο ευχαριστώ σε ΌΛΟΥΣ τους Ανθρώπους της ΩΘΗΣΗΣ για την ευκαιρία που μου έδωσαν να τους γνωρίσω και για το φιλικό και ζεστό κλίμα που δημιούργησαν για εμένα. Πάνω από όλα θέλω να τους ευχαριστήσω γιατί έκαναν κάτι ιδιαίτερο και εξαιρετικά δύσκολο: κατάφεραν να με κάνουν να αγαπήσω το μάθημα τους, να γυρνάω στο σπίτι και με δική μου θέληση και τρέλα να διαβάζω ακατάπαυστα, να μην αρκούμαι στο καλό αλλά να αναζητώ το καλύτερο…

Ευχαριστώ, τέλος, και του γονείς μου που έκαναν την σωστή επιλογή για εμένα.

Ευχαριστώ.